parkinson als relatie-leerschool

Affectief contact is de basis van de 'hereeniging'
Als je uit elkaar groeit is dit vaak het gevolg van verstoorde affectieve communicatie. Nu Tom parkinson heeft staan we samen voor nieuwe uitdagingen op relatiegebied, voor hereeniging. Als door de consequenties van de ziekte de affectieve stroom stagneert, leidt dit vroeg of laat tot relatieproblemen. Zo'n verstoring kan geleidelijk en ongemerkt ontstaan. Zonder bewustwording en zelfonderzoek worden irritatie en verwijdering helaas steeds groter. Bekende haptonomie-polariteiten spelen daarbij een rol:
- Autonomie en verbondenheid.
- Afstand en nabijheid.
- Verbinding en isolement.
- Harmonie en conflict.
- Controle en overgave.
- Ruimte geven en nemen.

Parkinson als relatie-leerschool
Door zelfonderzoek kun je meer bewust worden van je eigen handige en onhandige patronen. In de liefdesrelatie wordt vooral het spanningsveld gevoeld tussen autonomie & verbondenheid. Ieders voorbije persoonlijke geschiedenis wordt als een soort 'stille kennis' meegedragen.
Via relaties krijg je inzicht in deze zogenoemde hechtings-patronen uit ieders vroege jeugd. Was het veilig of onveilig? Werd je liefdevol bevestigd? Kreeg je de aandacht die je nodig had? Hoeveel knuffels kreeg je en hoe was het om op schoot te zitten? Was je welkom? Enzovoort.
Patronen die juist via de spiegel van je partner aan het licht komen. De liefdesrelatie zie ik dan ook als de ultieme plek om aan en van elkaar te leren, te schaven en te slijpen om afscheid te nemen van destructieve patronen. En om de vrijheid en ruimte te hebben om met je natuurlijke eigenheid tot groei en bloei te komen. En net als je denkt, zo dat heb ik mooi onder de knie, komt het leven met een nieuwe uitdaging: Parkinson. Nu Tom voor het vijfde jaar dit lot draagt, vraagt dit voor ons samen: opnieuw ontdekken, leren en toepassen zodat we vanuit evenwaardigheid vrij in verbinding kunnen blijven.

Parkinson brengt de relatie in beweging
De ander willen veranderen is een neiging die we allemaal wel kennen, ik tenminste wel. Bij Parkinson speelt dit mogelijk sterker. Dit werkt echt helemaal niet! Tom houdt graag zijn eigen regie, en gelijk heeft hij. Ik trouwens ook. Er is geen sprake van moeten, we hebben geen verplichtingen ten opzichte van elkaar. Je raakt door elkaar te bekritiseren of door terugtrekking uiteindelijk jezelf èn de ander kwijt. Stop met verbeterplannen over en weer. ‘De hand in eigen boezem steken’, geeft liefdevolle ruimte aan allebei. Je eigen waarheid kunnen, durven en mogen leven -in contact met de ander- getuigt van ware liefde. 

To love oneself is the beginning of a longlife romance’ Oscar Wild

De relatie fijn en fris houden
Als zelfliefde over en weer vanzelfsprekend is komt er ruimte voor gelijkwaardig contact. Voor gerichtheid op elkaar en betrokkenheid naar elkaar, voor open communicatie en liefdevol intiem samenzijn. Ik noem dat vrijheid in verbinding. Twee bewegingen die om een dynamisch evenwicht vragen. Te veel vrijheid leidt tot verwijdering en isolement. Te veel verbinding kan claimend en benauwend worden. Angst voor verstikking en binding en/of angst voor afwijzing en verlating blijken centrale thema’s. Dit vraagt van beide partners dat ze zich openstellen voor contact. En ook dat je allebei de betrokkenheid toont om er voluit voor de ander te zijn. Je wordt (onder meer bij haptotherapie) aangesproken om bewust stil te staan bij je lichaamssensaties, gevoelens en behoeften en deze openlijk te delen. Het perspectief is dat er ruimte komt voor begrip voor elkaar, ook al word je door de Parkinson elke dag geconfronteerd met ongemak, teleurstelling, verschil in tempo en vaardigheid.
Wij zitten s-ochtends bij de tweede koffie bij elkaar om uit te wisselen wat er speelt, wat er op de agenda staat en wat verder ter tafel komt. Natuurlijk is het bij ons niet allemaal ideaal en schuurt of knelt het geregeld. Toch helpt het mij en ons om bewust samen stil te staan om gevoelens op tijd te delen en daardoor de relatie zo fijn en fris mogelijk te houden.

Samen Leven met Parkinson
Bovenstaande ‘relatiekunde’ heb ik met veel vallen en opstaan geleerd. Drie mannen hielden me een stevige spiegel voor op stap naar een ontspannen relatie. Hiervoor ben ik hen alledrie met terugwerkende kracht dankbaar voor. Vanaf mijn 16de had ik een relatie van 20 jaar, daarna een van bijna 10 jaar en sinds mijn 47ste ben ik 23 jaar samen met mijn geliefde Tom. Na vijf jaar samenwonen hebben we vijf jaar apart gewoond en als getrouwd stel een LAT-relatie gehad en nu wonen we alweer jaren samen. Ik leerde dat mijn relatie er niet is om me gelukkig te maken. Dat zorgt juist voor teleurstelling. Relaties zijn vooral helpend op weg naar bewustzijn en bevrijding van destructieve patronen. Je gaat van een ik-context naar een wij-context zonder jezelf op te offeren. Al bij al genoeg relatie-ervaring om de lessen die ik in theorie en praktijk leerde en waar ik nu de vruchten van pluk door te geven aan anderen. En nu we Samen Leven met Parkinson vraagt dit opnieuw aanpassing en inpassing van ons allebei. Hoe blijf ik daar als zorgPartner vitaal bij? En hoe blijven we in affectief contact en houden we de liefde stromend?